Gouvy Jazz & Blues
Ferme Madelonne Gouvy |
organisation: Gouvy Jazz & Blues Festival
artist: Nico Duportal and His Rhythm Dudes (F) |
© Rootsville 2016 |
|
In 1970 nam Claude Lentz het initiatief om in Wallonië een festival op te zetten, een festival dat dit jaar al aan zijn 37ste editie toe is en dat is niet niks. Door de jaren heen is ook zijn zoon Benjamin mee aan het roer te komen staan. Tal van grote namen passeerden hier in Gouvy al de revue en in 1993 ontstond de slogan ‘Gouvy is Groovy’ en dat mag je gerust als een statement beschouwen. Dus op zondag 07 augustus komen we in de tuin van 'Ferme Madelonne' terecht, een mengelmoes van Walen en Vlamingen, Nederlanders, Duitsers en Luxemburgers maar bovenal een gezellige bedoening hier in 'de hof' van Claude en Benjamin. Een bluesdag met niet minder dan acht bands en/of artiesten die onze geliefkoosde muziek diep in het hart meedragen. Het zal een heuse opdracht worden want de concerten in de tent en deze van de gezellige club overlappen elkaar. Al dadelijk heel wat bekende gezichten tussen deze smeltkroes van nationaliteiten en dan is het thuisgevoel al dadelijk aan de orde. Met Justina Lee Brown & Morblus als opener mag je gerust stellen dat dit een knappe affiche is en Roberto Morbioli en zijn ritme sectie bestaande uit Stefano Dellaporte aan de bas en Nicolo Taccori achter de drums mogen tegen de klok van 16.30 aanzetten voor een paar nummers alvorens de bevallige Justina mag aantreden. Dit doen ze in stijl en …so they're gonna play some blues tonight met ‘Down in Memphis’ en ‘I Believe To My Soul’ uit hun album ‘Green Side’ en dan is het tijd voor Justina Lee Brown. We herinneren ons nog de dag dat we deze Justina Lee Brown leerden kennen alsof het gisteren was en telkens weer neemt ze ons mee op een trip van Uiteraard wordt ze het podium opgeroepen voor een bisser en dan bedankt ze het publiek met 'Take Another Piece Of My Heart' en zo was Janis Joplin in 'da house'. Geweldige opener!
Ondertussen was op het podium binnen in ‘Ferme Madelonne’ al Moonlamb Project van start gegaan. Erin komen was onbegonnen werk dus werd het even luisteren aan de deuringang naar Michaël Honorez en Cédric Lambert. Akoestische blues met nummers als ‘Snakes and Monkeys’ en ‘Morning Rag’. Deep South blues van dit duo om zo de weg bij te verliezen.
Een degelijke band en een inzet van Ms Nickki die je kan verwachten en ook al moest iedereen nog wat bekomen van het vorige concert toch wist ze meteen de aandacht te trekken van het talrijk opgekomen publiek. We moesten er de sauna omstandigheden in deze tent er maar bij nemen en deze Miss Nickki zou al dadelijk de temperatuur nog wat extra de hoogte in jagen. Je kan ze beschrijven als een mix tussen de soul van Betty Wright en de blues van Koko Taylor en ze opent met een mix van 'The River' en Madonna's 'Like a Virgin'. Ook deze Miss Nickki draagt Etta James in het hart al vind ik Met haar 'Missippi Girl' neemt ze nog een laatste maal iedereen mee op sleeptouw en de 'die hards' zullen er zeker Koko Taylor's 'Wang Dang Doodle' hebben in herkent. Een aangename kennismaking met deze Miss Nickki en zo zie je maar van...wie zoekt die vindt!
Tijdens de ‘change-overs’ kon je nu kiezen tussen de Italiaanse ‘one-girl-band’ met Elli De Mon aan de nodige attributen of onze eigenste Vince Slegers aka Vintage Vince. Binnen komen voor de blues van Elli was geen optie dus wordt het de day-after maar genieten van haar filmpjes op You Tube. Spijtig want het was eens iets Helaas is deze Vincent Slegers van het blanke huidtype anders zou hij een heuse reïncarnatie kunnen geweest zijn van de ‘North Mississippi Hill Country Blues’ want dit is het genre waar hij zich in wist te verdiepen. Als globetrotter wist hij al doorheen gans Europa te reizen en hier in ‘de blues hof’ van Gouvy laat hij Muddy Waters en John Lee Hooker terug herleven met nummers als o.a. ‘Can’t Be Satisfied’ en ‘Boom Boom’. Een half uurtje gaat zo snel voorbij en we maken ons op voor wat het concert van de avond zou worden.
Met zijn vaste begeleiders als Gino Matteo, Ralph Carter, Lavelle Jones en Cedric Le Geoff mag je ervan op aan dat hier een stevig nummertje zal worden opgevoerd. Wanneer we dan nog opmerken dat er voor de gelegenheid van Gouvy ook nog blazers worden bijgevoegd zijn de verwachtingen onmiddellijk hoog gespannen. Deze blazers zijn de Britten Aaron Liddard op sax en trompettist Giles Straw. De ‘Sugaray Rayford Blues Band’ vliegt er meteen in met ‘Big Ab’ als intro en we voelen het tot in Met nummers als 'South Side Of Town' en 'Call Off The Mission' leek het wel of deze imposante verschijning hier op handen werd gedragen, de verspreking ten spijt want de brave man dacht eerst dat hij in Frankrijk was en gelukkig was er drummer Lavelle Jones om te laten opmerken dat hij tijdens de les aardrijkskunde allert is geweest. Met 'Cold Sweat' ging Sugaray en zijn band een beetje freewheelen en kregen we flarden van een 'Shake Ratlle and Roll' en 'The Blues Is Allright' wat luidkeels werd meegezongen door het uit de bol gaande publiek. This is not black, this is not white, this is the blues.
Diegene die in de ‘ferme’ Laura Cox wilden gaan meemaken waren uit voorzorg al vertrokken maar dat was iets dat ik niet kon opbrengen door de intensiteit van dit optreden. Dit zou ik tot de laatste seconde uitzitten. Achteraf toch even een poging gaan wagen maar zoals vanaf het begin…onbegonnen werk. Dus moeten we deze bevallige Française laten links liggen en hopelijk komt er toch snel een kans om haar bezig te zien met haar cowboys & beer.
Voor de vaste bassist was er een stand-in maar helaas heb ik diens naam niet kunnen verstaan onder de opzwepende tonen van deze Nico Duportal. Nummers als ‘Lost In The Game’ en ‘Real Good Lovin’ Tonight’ brengen de toch al vermoeide festivalgangers toch nog in beweging. Het kan ook niet anders met deze terugreis naar de fifties. Zijn laatste album ‘Guitar Player’ staat centraal in de setlist en als je weet dat deze ‘fransman’ ook in de US wordt gewaardeerd kan je niet anders of je moet respect tonen. Nog een allerlaatste maal genieten maar oh, oh het wordt stilaan tijd om da lange terugweg aan te gaan vatten.
Met een affiche die meer dan genoeg variatie wist te bieden kon je hier in 'Ferme Madelonne' vanaf 'minute one' best wel genieten van het aanbod. Blues, Rhyhtm 'n Blues, Soul, Bluesrock, Country Blues, opzwepende boogie en Rock 'n Roll diegene die hier waren hebben het allemaal kunnen ervaren in die mate zelfs dat de 'saucissen en boudins' al lang waren uitverkocht want...Gouvy is Groovy!
more pics on |
Het is er dan toch eindelijk van gekomen. Na een knappe Oetsloven ging het de dag erop richting Gouvy Jazz & Blues festival en wel speciaal voor de bluesdag. Van het Limburgse Wellen richting Gouvy in de provincie Luxemburg is toch een hele trip maar voor een knappe affiche hebben we het ervoor over. Hier in de buurt ven Houffalize ligt het kleine dorpje Gouvy dat sinds jaar en dag gekend is door de Jazzclub in ‘Ferme Madelonne’. 
al dadelijk komen we eerst in gesprek met Roberto van Morblus. Voor deze dag van de blues hier in Gouvy is de tent volledig ontruimt en zie je nog dadelijk de sporen van de stoelen die er tijdens de jazzconcerten wel staan. Het blues-volkje moet recht staan en dat is maar goed ook want er zal hier zonder twijfel gedanst worden.
blues, soul en rhythm ’n blues. Dat deze Nigeriaanse een hevige fan is van Etta James doet soms de verbeelding op hol slaan want met knappe versies van o.a. ‘Damn Your Eyes’ is een denkbeeldige vergelijking nooit ver weg. Openen doet ze vandaag met ‘Rock Me Baby’ en ze zal de tent doen rocken ook. Met opzwepende nummers als ‘I’ve Been a Fool’ en zeker haar versie van ‘I Just Wanna Make Love To You’ weet ze hier de ganse volle tent te bekoren en het is nog niet eens avond. Eén hardnekkige fan wist zelfs tot op het podium te kruipen al was deze meer onder invloed van iets anders. Met ‘Soulshine’ weet ze als geen ander de gevoelige snaar te raken en dus berusten we in de vaststelling dat JLB born to be wild is!
Van de volgende artieste weet ik bijzonder weinig en na wat rond te hebben gevraagd kwam ik tot de vaststelling dat ik zeker niet de enige was. Miss Nickki & The Soul Memphis Connection is een Frans–Amerikaanse alliantie die het moet hebben van een mix van blues en soul. Ms Niccki is een heuse ‘big mama’ zoals je deze kan voorstellen van uit de ’juke joints’ in de Mississippi Delta. Haar Soul Memphis Connection bestaat uit de Franse blues-muzikanten Florian Royo, Pierre Cherbero, Fabrice Bessouat en Julien Dubois. 
haar versie van 'Misty Blue' toch een beetje zonder soul. Met 'Where The Big Girls At' gaat ze met haar 'connection' de funky tour op en krijgt ze menige dames in beweging. Na 'Walking The Dog' krijgen we een ingetogen versie van een nummer uit de film 'The Color Purple' waarbij alleen de drummer en keyboards aan haar zijde blijven. Mooi en ingetogen zo recht uit één of ander 'barrelhouse'.
anders dan de one-man-bands dus…we gonna leave this town voor onze eigenste Vince.
De laatste keer dat ik Sugaray Rayford aan het werk zag was bij Move2Blues en iemand die hem als eerste maal weet mee te maken kan niet anders dan vaststellen dat hij op z’n minst een imponerende figuur is maar wel op en top de vriendelijkheid zelve en een overgave die steeds ruim boven de 200% gaat.
onze kleinste teen dit zou een concert gaan worden om ‘U’ tegen te zeggen en daar hadden de blazers zeker hun aandeel in. Veel soul in de blues al krijgen we al meteen een aangrijpende versie van Albert King zijn ‘I’ll Play The Blues For You’. Dit was het zowat voor het rustigere gedeelte want wat nu volgde was gewoonweg explosief. Never seen Sugaray like this before.
Na alle emotionele ervaringen van vandaag zou je haast gaan denken dat het gedaan is, maar niets is minder waar. Het tot nu al zo complete programma was nog niet aan het einde toe want er zou nog een feestje gaan volgen door niemand minder dan Nico Duportal & His Rhythm Dudes. De kenners weten dat nu de ol’ school rhythm ’n blues zal gaan herleven zoals we deze kennen van T-Bone Walker en Johnny Otis.
